Ο αποχαιρετιστήριος λόγος της αποφοίτου Κλεοπάτρας Καλλωνιάτη, που εκφωνήθηκε από την ίδια στην γιορτή αποφοίτησης της τάξης του 2014.
Αξιότιμοι κύριε Κούτσικε και κυρία Μουχτή,
Αγαπητοί γονείς, καθηγητές, φίλες και φίλοι, συμμαθητές,
Απόφοιτοι του 2014,
Απευθυνόμενη καταρχάς στους φίλους και στους συμμαθητές μου, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τις πολύτιμες αναμνήσεις που έχω κρατήσει απο όλους εσάς τα τελευταία τρία χρόνια. Μπορεί να μην σας γνώρισα όλους αρκετά, αλλά χάρης εσάς ένιωσα πραγματικά ότι ανήκω κάπου. Όταν ήρθα εδώ, εισέπραξα σε μέγαλο βαθμό και από πολλούς από εσάς την αποδοχή, τον αυθορμητισμό και την φιλικότητά σας. Ήταν κάτι που δεν το περίμενα, κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Φαντάζομαι πως αυτόν τον καιρό όλοι κάνετε σχέδια για τις διακοπές του καλοκαιριού και το μυαλό σας είναι λίγο αλλού. Καταλαβαίνω ακόμη ότι για κάποιους αυτή η μέρα μπορεί να αντιπροσωπεύει ένα τυπικό κι επιφανειακό αντίο στα σχολικά χρόνια, και να ανυπομονούν να τελειώσει σύντομα για να υποδεχτούν τη βραδιά που ακολουθεί.
Ωστόσο θέλω να σας ζητήσω να σταθείτε για λίγο και να αναλογιστείτε που βρίσκεστε τώρα. Που έχετε φτάσει; Και από πού ξεκινήσατε; Τι χάσατε και τι κερδίσατε στην πορεία σας μέχρι το σήμερα;
Ξέρετε, λένε ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μας όσο αυτές συμβαίνουν. Μεγαλώνουμε ικανοποιημένοι και επαναπαυμένοι με ιδέες, πράγματα και ανθρώπους και τα θεωρούμε δεδομένα. Και τελικά είναι μόνο όταν πρόκειται να χάσουμε κάτι οριστικά που καταλαβαίνουμε πόσο λάθος κάναμε και πόση αξία έχει αυτό που είχαμε. Οπότε μην πείτε απλά ένα τυπικό και αδιάφορο αντίο στο σχολείο. 11.800 ώρες έχετε περάσει μέσα σε αυτό (στρογγυλοποιημένα και εξαιρούνται φυσικά οι κοπανατζήδες, δηλαδή? όλοι). Το σχολείο μας δεν ήταν οι τάξεις, τα θρανία, οι τοίχοι ή τα βιβλία. Ήταν εμείς οι ίδιοι και όσα περάσαμε μαζί. Όσα διδαχτήκαμε, όχι μόνο οι γνώσεις, αλλά όσα μάθαμε ο ένας άπτον άλλο. Μέσα στο χώρο του γνωριστήκαμε, παίξαμε, μαλώσαμε, κάναμε λάθη, γελούσαμε ασταμάτητα, κλάψαμε, αλλάξαμε, ωριμάσαμε και γίναμε αυτοί που είμαστε τώρα. Με το σχολείο πήγαμε την πενταήμερη μας, στα παράθυρα του σχολείου ήταν που όποιος έβγαζε τo κεφάλι του απέξω τρόμαζε η κυρία Κουτσούκου και μας τρόμαζε όλους, μόνο στο σχολείο επικρατούσε το χάος μέσα σε μια τάξη με τους μισούς να παίζουν παιχνίδι ερωτήσεων και τους άλλους μισούς να προσπαθούν να διαβάσουν, στο σχολείο μας γίνονταν κάτι κορυφαίες μαθητικές συνελεύσεις στις οποίες έως ότου να επιβληθεί η ησυχία ανταλλάσσονταν κάτι γαλλικά Σορβόννης, εδώ ήταν που παίχτηκαν τα πιο ωραία παιχνίδια μπάσκετ, βόλεϊ και ποδοσφαίρου, εδώ πάλι που μάθαμε άπτον κύριο Παγώνη ότι πι πι το παπί, εδώ που στη μέση της Β? λυκείου υποψιαστήκαμε ότι ο κος Παζιούρος προσπαθεί υποσυνείδητα να μας πείσει ότι θέλουμε όλοι να γίνουμε φυσικοί, εδώ στο σχολείο που είδαμε στις παρέες μας να προστίθενται καινούργια πρόσωπα, εδώ που κάναμε τις πιο χαζές πλάκες και δε μας ένοιαζε καθόλου και πολλά άλλα. Όλες τις στιγμές που είχαμε, μην της ξεχάσετε ποτέ. Ήταν η εφηβεία μας.
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, άλλοι περάσανε καλύτερα άλλοι όχι και τόσο καλά. Κάποιοι ίσως πληγώθηκαν και άλλοι έχασαν το δρόμο τους. Το να χάνει κανείς το δρόμο του μέσα σε αυτό το ταξίδι συμβαίνει και είναι ατυχές. Το να χάνει κάνεις το κίνητρο και την αιτία της διαδρομής του είναι ωστόσο κάτι πολύ πιο σκληρό. Και όταν χάνεις τον εαυτό σου, έχεις δυο επιλογές:
Να βρεις ποιος ήσουν όταν ξεκίνησες αυτό το ταξίδι με στόχο τα πραγματικά όνειρά σου,
Ή να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, θέτοντας καινούργιους στόχους και να φτιάξεις το δικό σου μονοπάτι.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι είναι αυτό που κάνει τον χρόνο μας εδώ αξιομνημόνευτο; Αν μια ανθρώπινη ζωή μπορεί να επηρεάσει έστω και λίγο τον κόσμο? ή αν οι επιλογές μας έχουν καθόλου σημασία; Εγώ νομίζω ότι έχουν. Πιστεύω ότι ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει πολλές ζωές? για καλό ή για κακό.
Επομένως, αναλογιστείτε και πάλι πού βρίσκεστε. Παλέψατε αρκετά; Πήρατε αυτό που θέλατε; Αν ναι, τότε συνεχίστε να παλεύετε για να το κρατήσετε και αγαπήστε ό,τι αυτό θα σας φέρει. Αν πάλι όχι, δεν αξίζει να τα παρατήσετε, βρίσκεστε ήδη πολύ πιο κοντά απ?ότι πριν.
Μπορούμε βέβαια να ρίχνουμε πάντα την ευθύνη στις εκάστοτε συνθήκες, στη μοίρα, στην κακή τύχη ή στις κακές επιλογές. Αλλά μπορούμε και να παλέψουμε. Τα πράγματα δεν θα είναι πάντα δίκαια στη ζωή. Απλά έτσι είναι. Όμως τις περισσότερες φορές, παίρνουμε αυτό που δίνουμε. Το υπόλοιπο της ζωής μας εξαρτάται από εμάς τους ίδιους και το πώς δομούνται τώρα οι προσωπικότητές μας. Από τα όνειρα που κυνηγάμε, από τις επιλογές που κάνουμε, από τα άτομα που αποφασίζουμε να γίνουμε. Ο Χένρυ Τζέιμς είχε πει: Μην φοβάστε τη ζωή. Πιστέψτε ότι αξίζει να τη ζήσετε όσο καλύτερα μπορείτε. Και η πίστη αυτή θα δημιουργήσει το γεγονός.
Και νομίζω ότι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να βρούμε τι είναι αυτό που μας εκφράζει και δίνει νόημα στη ζωή μας και να το ακολουθήσουμε. Άλλωστε το νόημα της ζωής είναι να μπορεί να δίνει κανείς νόημα στη ζωή του.
Κλείνοντας, αλλά χωρίς να έχω φτάσει ακόμα στον επίλογό μου, θέλω να μεταφέρω κάτι που άκουσα σε μια άλλη τελετή αποφοίτησης προχθές. Ο πραγματικός δάσκαλος δεν είναι αυτός που στέκεται απένταντι από τον μαθητή, αλλά αυτός που στέκεται δίπλα του… Γι’αυτό θέλω να ευχαριστήσω όχι μόνο προσωπικά αλλά και εκ μέρους των συμμαθητών μου τους ανθρώπους εκείνους οι όποιοι δεν υπήρξαν μόνο καθηγητές μας τα τελευταία τρία χρόνια αλλά στάθηκαν δίπλα μας σαν πραγματικοί δάσκαλοι και παιδαγωγοί δείχνοντάς μας το δρόμο της αυτοβελτίωσης και της επιτυχίας.
Και ένα ακόμη μεγαλύτερο ευχαριστώ θέλω να πω στους γονείς μας οι οποίοι δεν σταμάτησαν λεπτό να μας στηρίζουν, να μας προσέχουν, να μας ανέχονται, να μας πιέζουν και να μας ενθαρρύνουν όταν το χρειαζόμαστε και πάνω απ’όλα να μας αγαπάνε. Νομίζω όμως, και θα μου το επιτρέψουν αυτό οι μπαμπάδες, ότι την μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη την χρωστάμε στις πιο γλυκιές, στις πιο τρυφερές και στις πιο ηρωικές παρουσίες που βρίσκονται ανάμεσά μας που δεν είναι άλλες από τις υπέροχες μανούλες μας, των οποίων οι σκέψεις καθορίζονται από εμάς και των οποίων οι πράξεις γίνονται θυσίες για εμάς.
Εν κατακλείδι, φθάνοντας επιτέλους στον επίλογό μου, όπως γίνεται αντιληπτό, κυρίες και κύριοι, καταλήγω σε ένα και μονό συμπέρασμα:
Το υπόλοιπο της ζωής μας, είναι πολύς καιρός. Και το υπόλοιπο της ζωής μας ξεκινάει από τώρα!
Συγχαρητήρια σε όλους, καλά αποτελέσματα και καλό καλοκαίρι!
Σας ευχαριστώ.
(Κλεοπάτρα Καλλωνιάτη Γ1)